یکی از راه های افزایش بهره وری طراحی مناسب و هدفمند سازوکارهای تامین مالی است. آنچه در مورد بودجه پژوهش کمتر مورد مقایسه و بررسی قرار می گیرد سازوکارهای تامین و تخصیص بودجه پژوهش است. بدون شک یکی از علل کاهش و یا افزایش بهره وری همین سازوکارها هستند.

اعضای حلقه حکمرانی علوم اجتماعی توانستند در بخش مقالات این همایش، رتبه اول را کسب کنند. ثمره نهایی مقاله ایشان، ارائه یک دستور کار پژوهشی در حوزه حکمرانی دانشگاهی است...

عنصر اصلی در حکمرانی دانش پژوهشی، شبکه است. به طوری که حکمرانی دانش پژوهش به معنی حکمرانی شبکه پژوهش نیز می‌باشد. منظور از شبکه، کنشگرانی هستند که باهم متصل بوده و در تعامل با یکدیگر پژوهش می‌کنند. بنابراین می توان این شبکه را شبکه دانش پژوهشی نامگذاری کرد. نحوه ساخت این شبکه ها چگونه است؟...

...خدا را شکر مسئله تحول علوم انسانی، تولید علم و نهضت نرم افزاری مورد توجه خیلی ها قرار گرفته است ولی هیچگاه شاهد بررسی چگونگی این تحول و تولید علم از حیث ابزارها و سازوکارها و ساختارها نبودیم...

ما در حکمرانی دانش علمی به دنبال این هستیم که بتوانیم به آبراهه‌ها (جریانات تولید دانش) که از چشمه (پژوهشگران) سرچشمه می‌گیرند، نظم دهیم و تغییر محتواهای پژوهش را از منظر اهرم دانش بررسی و کشف کنیم. این کار مکانیسم‌های خاص خود را می‌طلبد و ما به‌دنبال کشف این مکانیسم‌ها و نحوه عملیاتی کردن آنها هستیم.

خبر شهادت برای هر فرد در حال حرکتی در مسیر مجاهده علمی و پژوهشی کافی بود تا مانند بساری از اوقات و دوره ها در زندگی هر فردی به عقب نگاهی بیندازد و با توجه به آنچه بر او گذشته، برای ادامه مسیر خود تصمیمی درست بگیرد اما برای ذهنی که پس از مواجهه با خبر شهادت ایشان، اگر اندکی برگ های تقویم اش را ورق بزند به سالروزی برای بزرگداشت پژوهش می رسد، نه تنها توجه به آینده اش مهم است بلکه مسیری تازه را نیز در مقابل خود می یابد که در همین حوالی، انسانی بزرگ را در تاریخ خود تقدیم کرده است!

هر فعلی که از ما سر می زند، در حقیقت در حال تبعیت از یک امری هستیم و این موضوع مورد مطالعه بسیاری از پژوهشگران در سرتاسر دنیا قرار گرفته است. این تبعیت در فضای علم و علوم اجتماعی چه مختصاتی دارد؟

روزگاری صحبت از تحول علوم انسانی یا تولید علم نُقل محافل علمی بود و امروزه این کلمات مایه برخی کلی گویی ها و نقدهای کلان علوم انسانی غربی شده است.

در واقع، دانشگاه در سال‌های اخیرش، حرفه‌ای‌تر شده است و سعی می‌کند با تمام شاخص‌ها و معیارهای بیرونی خود را معرفی کند و مؤثر نشان دهد و به نوعی توجیه کند. از آن سو، با این‌که به امر تربیت توجهی بیشتر شده است، اما نه در قالب متناسب وجهه و ساخت مورد نیاز بلکه عموماً به صورت تک نسخه‌ای با شاخص‌های نقطه‌ای عنایت می گردد و از آبشخور اصلی امر تربیت، که همان تولی‌گری و تولیت است، دور یا خالی شده‌ایم. پس لازم است توجه شود که مدیریت در هیچ زمانه‌ای جایگزین تولیت نبوده و هر کدام کارکرد خود را دارند، ضمن اینکه در توجه بیشتر به مدیریت و غفلت از تولیت، شاید به مقصدی که می‌خواهند برسیم ولی به مقصدی که می‌‎خواستیم، نرسیم.