دانشگاه ما یک فرصت طلایی است و از قضا دوره حضور در دانشگاه با بهترین سال‌های عمر انسان (جوانی) منطبق است. البته برای کسی که دانشگاه را درست انتخاب کرده است.

زندگی دانشجویی در حساس‌ترین سال‌های عمر شریف شما، خواسته یا ناخواسته از آغاز، آغاز می‌شود. گام‌های شما به سوی پایان یکی پس از دیگری برداشته می‌شود؛ و در این میان بد نیست اندکی هم از دفتر فالمان بخوانیم: عده‌ای مغازه باز کرده و مشغول کاسبی‌اند. بله همین طور است، کاسب حبیب خداست. به قول بزرگترها، وقتی به جمع این‌ها ملحق می‌شوی، تو گویی هر کسی پیازی برداشته و به دنبال نان می‌گردد. یکی یکی یکی ...

حضور در مجموعه دانشگاه امام صادق (علیه‌السلام) می‌تواند برای شما یک نعمت باشد؛ لذا مانند هر نعمت دیگری از یکسو باید شکر آن را بجا آورد و قدر آن را دانست، از سوی دیگر، مسئولیت آور نیز هست (هرچه نعمت بزرگ‌تر باشد مسؤولیت سنگین‌­تر و بیشتر می‌شود)؛ ادای صحیح و کامل شکر هر نعمت، انجام درست و کامل مسؤولیت مربوط به آن نعمت است.

لذت‌بخش بودن رشد نکته‌ای است که باعث می‌شود تا قهرمانان بزرگ درحالی‌که سخت‌ترین تمرینات را انجام داده و زیر بار شدیدترین مشقت‌ها می‌روند، در همان حین زیباترین لذات را نیز تجربه کنند. بدیهی است که لذت برند، چون در حال رشد کردن هستند و رشد خود را درک می‌کنند و لذا این سختی‌ها در عین سخت بودن، نرم و تحمل‌کردنی و لذت‌بخش نیز می‌شود. بودن در مسیر رشد آن‌قدر هیجان‌انگیز است که حاضر می‌شوند برای آن هزینه هم بدهند. اگر شرایط هم فراهم نباشد، خود شرایط را مهیا می‌کنند، اگر زمین تمرین نداشته باشند، برای خود زمینه آن را فراهم می‌کنند. آن‌ها بهانه‌های ابتدایی برای تلاش نکردن را کنار گذاشته و خود زمینه بودن در مسیر و امتداد یافتن رشد را فراهم می‌کنند.

به قول آیت‌الله مهدوی همه دانشجوی امام صادقیم پس از ورودی دانشگاه که وارد می­شیم حتماً یه سلامی به حضرت صادق (علیه‌السلام) بدیم و ازشون بخواهیم که در راه خودشون ما رو یاری کنند و ما رو مورد تربیت خودشون قرار بدن.

باید شب و روز خود را وقف تنها مأموریتمان کنیم و تحقق آن را در مجاهده با جبهه دشمن تعریف کنیم. تحقق نظری و عملی علوم انسانی اسلامی بدون برملا کردن بنیان­‌های شرک‌آلود علوم انسانی غربی، میسر نخواهد شد. باید جبهه خود و جبهه دشمن را به درستی تعریف کنیم و با فعالیت جهادی و شبانه‌­روزی برای آن تلاش کنیم؛ و البته چاشنی چنین مجاهده­ای، توسل و توجه مستمر به انوار مقدس معصومین­ علیهم­ السلام و استواری بر این «میثاق» ...

دو ماهی است عزم نوشتن نامه‌ای برایت کردم. همه روزها و شب‌هایی که سپری شد در این گمان بودم که چه بنویسم و چه بگویم که برازنده‌ات باشد. چه قلم زنم که لقمان‌گونه بماند و مفید بنماید. گاه وقت و گاه ناوقت مطالبی به ذهنم خطور می‌کرد از آرمان‌ها و اهداف، از بایدها و شایدها، از بودن‌ها و نبودن‌ها. نوشتم و نگاشتم.

برادران عزیز، زندگی دانشجویی را بخش اصلی دوره «رشد اجتماعیِ» خود بدانید. عموماً دوره دانشجویی را با دوره دانش‌آموزی مقایسه می‌کنند اما به نظر بنده دانشجویی در دانشگاه امام صادق علیه‌السلام به سبب سکونت همه دانشجویان در اقامتگاه دانشگاه و صمیمیت میان بچه‌ها، نوعی زندگی است که بایستی با زندگی در خانواده مقایسه شود.

خط مقدم، کارها گره خورده بود خیلی از بچه‌ها پرپر شده بودند خیلی مجروح شده بودند. حاجی بی‌قرار بود، اما به رو نمی‌آورد. خیلی‌ها داشتند باور می‌کردند اینجا آخرشه. یه وضعی شده بود عجیب.