روزگاری صحبت از تحول علوم انسانی یا تولید علم نُقل محافل علمی بود و امروزه این کلمات مایه برخی کلی گویی ها و نقدهای کلان علوم انسانی غربی شده است.

«گفتار درمانی» نوعی سیاست‌ورزی در حیطه حکمرانی است که از اصلاحات ساختاری و بنیادین در رویه‌ها و خط‌مشی‌های عمومی در حوزه‌های مختلف در مقام سندنویسی و اتخاذ مواضع سخن می‌گوید و فراتر از دایره کلام و سخن، به میدان سخت واقعیت راهی ندارد. یکی از تنظیمات اساسی در بخش اقتصاد، اصلاحات ساختاری معطوف به بودجه عمومی کل کشور است.

وقتی‌که چند نهنگ بزرگ را در حصار دیواره‌های یک آکواریوم شیشه‌ای قرار دهید فضای کافی برای حرکت هیچ‌کدام از نهنگ‌ها باقی نمی‌ماند. در چنین شرایطی شاید در روزهای نخست، درگیری‌های شدیدی بین نهنگ‌ها به وجود بیاید ولی با گذشت زمان ، یک قانون نانوشته بین آن‌ها حاکم می‌شود و آن این است که هیچ‌کدام، کاری به کار دیگری نداشته باشند و اوقاتشان را بحث در مورد این‌که چطور می‌توان فلان گوشه آکواریوم را تزئین کرد بگذرانند. این‌طور است که نهنگ‌های بزرگ،‌ حتی از پلانکتون‌ها هم کوچک‌تر می‌شوند، به نحوی که حتی نمی‌توان به آن‌ها این امید را داشت که در یک بازه زمانی چند میلیون ساله،  به نفت تبدیل شوند.

دو ماهی است عزم نوشتن نامه‌ای برایت کردم. همه روزها و شب‌هایی که سپری شد در این گمان بودم که چه بنویسم و چه بگویم که برازنده‌ات باشد. چه قلم زنم که لقمان‌گونه بماند و مفید بنماید. گاه وقت و گاه ناوقت مطالبی به ذهنم خطور می‌کرد از آرمان‌ها و اهداف، از بایدها و شایدها، از بودن‌ها و نبودن‌ها. نوشتم و نگاشتم.

پژوهشگر هسته تعلیم و تربیت مرکز رشد دانشگاه امام صادق(ع) در یادداشتی به نقد دخالت وزیر علوم در پروسه جذب معلمان و تلاش وی برای تامین معلم مدارس از میان فارغ التحصیلان دانشگاه های وزارت علوم پرداخت.

در دهه‌های گذشته بسیاری از بانک‌های مرکزی با اتخاذ سیاست‌هایی سعی کرده‌اند تا اعتبارات بانکی را به سوی اهداف خاصی هدایت کنند که هم وجه کمی آن مدنظر بوده است و هم وجه کیفی آن. به عبارت دیگر سوال این جاست که بانک‌ها به چه میزان اعتبار خلق کنند و این اعتبارات را به چه فعالیت‌هایی اختصاص دهند؟ طبق این سیاست، تخصیص اعتباراتِ به تازگی خلق شده به فعالیت‌های ناپایدار و مضر برای اقتصاد مانند امور سفته‌بازی در بازارهای مالی ممنوع بود.

برادران عزیز، زندگی دانشجویی را بخش اصلی دوره «رشد اجتماعیِ» خود بدانید. عموماً دوره دانشجویی را با دوره دانش‌آموزی مقایسه می‌کنند اما به نظر بنده دانشجویی در دانشگاه امام صادق علیه‌السلام به سبب سکونت همه دانشجویان در اقامتگاه دانشگاه و صمیمیت میان بچه‌ها، نوعی زندگی است که بایستی با زندگی در خانواده مقایسه شود.

 آن زمان می‌توان به معنای واقعی کلمه از یک «جنبش» در سطح اجتماعی در یک جامعه اسلامی سخن گفت که «فکر اسلام ناب» به نحو گسترده و در میان عامه دانشجویان گسترش یابد که حداقل فعالین مرکزی تشکل‌های دانشجویی، خود حامل یک ایده و تفکر مدلل، ریشه‌ای و اصولی باشند و این تفکر ضمن ظهور و بروز در خلق‌وخوی آن‌ها، موجب جذب عامه دانشجویان به این سبک و سیاق زیستن باشد. مسئولیت‌پذیری، ایجاد حس تعهد اجتماعی و درنهایت یافتن معنای زندگی در این سلوک، ثمرات این جنبش اصیل عدالتخواهانه خواهد بود.

در واقع، دانشگاه در سال‌های اخیرش، حرفه‌ای‌تر شده است و سعی می‌کند با تمام شاخص‌ها و معیارهای بیرونی خود را معرفی کند و مؤثر نشان دهد و به نوعی توجیه کند. از آن سو، با این‌که به امر تربیت توجهی بیشتر شده است، اما نه در قالب متناسب وجهه و ساخت مورد نیاز بلکه عموماً به صورت تک نسخه‌ای با شاخص‌های نقطه‌ای عنایت می گردد و از آبشخور اصلی امر تربیت، که همان تولی‌گری و تولیت است، دور یا خالی شده‌ایم. پس لازم است توجه شود که مدیریت در هیچ زمانه‌ای جایگزین تولیت نبوده و هر کدام کارکرد خود را دارند، ضمن اینکه در توجه بیشتر به مدیریت و غفلت از تولیت، شاید به مقصدی که می‌خواهند برسیم ولی به مقصدی که می‌‎خواستیم، نرسیم.