۱.تربیت نیروی انقلابی و کارآمد جزء مهمترین تکالیف رئیس رسانه ملی است که رهبر انقلاب در حکم انتصاب،به آن تاکید کردند.این امر از طرق متعددی قابلیت پیگیری دارد که از آن جمله:دانشگاه صدا و سیما،گروههای برنامه ساز در رسانه ملی،دانشگاههای با رشته های متناظر خاصه با صبغه انقلابی و بسیج صدا و سیما است.

اکنون بعد از گذشت چهار سال از دوره مسئولیت دکتر علی عسکری، علی رغم تلاش فراوان، اما تنها بکارگیری چند جوان انقلابی در رسانه ملی را شاهدیم،آن هم نه در سنگر برنامه سازی با شاخص های ممتاز، بلکه بیشتر در پشت میز ریاست شبکه ها. لذا همچنان کمتر برنامه پرمخاطبی می بینیم که کار نیروهای انقلابی باشد. در واقع، از مقوله امر شده رهبری که همانا جذب و تربیت نیروی انقلابی و کارآمد برای جبهه مقدم رسانه ای کشور خیلی خبری نیست.

اینکه در دو سه دهه اخیر،در دانشکده و بعدها دانشگاه صدا و سیما چه می گذرد و چه نیروهائی از این دست که مدنظر رهبری بود تربیت شده،کارنامه درخشانی پیش رو نیست. نگاهی به برنامه های ممتاز تلویزیون، این را نشان می دهد که این آثار ناشی از  نگاه تک بعدی به رسانه آن هم عمدتا در مقوله سرگرمی سازی است. البته در این چند سال سعی شده در برخی از این برنامه های نشان دار( =برند) ،به هر زور و اجبار و بعضا برچسب نچسبی که بوده است ، چیزی از انقلاب هم در آن دیده شود.مگر نه کلیت این برنامه ها بجز مخاطب محوری صرف،کمتر و تقریبا هیچ به مقوله دانشگاه عمومی بودن زسانه ملی که جزء خواسته های حضرت روح الله بوده است،پرداخته است.

۲.چند روز پیش فیلم جهان با من برقص سروش صحت را دیدم.صحت یکی از کسانی است که در دو دهه اخیر به عنوان بازیگر، مجری، نویسنده و کارگردان با رسانه ملی همکاری داشته است و از افراد صاحب فکر و البته با ایده به حساب می آید. فیلم به مقوله”مرگ” می پردازد و با عینک جهان بینی آقای صحت این موضوع را روایت می کند.

یک دسته آدم در روزهای آخر زندگی یک دوست،دور او جمع می شوند. ظاهر فیلم از سبک زندگی رها و بی قید این رفقای چند ساله حکایت می کند و خوشی ها و شادی های ظاهری و جمع شدن شان را نمایش می دهد اما باطن فیلم پر از شکاف، نامردی، تنهائی و پوچی است.

مقوله عشق بشدت جلف نمایش داده می شود آن را به سخره می کشد، طوری که در همین نوع جهان بینی نیز به این عشق ورزی اعتراض می شود و از آن بیزاری می جویند.شاید برای همین هم دائم در طویله قرار می گذارند. مقوله هدف در زندگی ، برای شان بی معناست.بی هدفی در زندگی شان موج می زند. حتی الکی خوش بودن نیز هدف شان نیست و فیلم و نمایندگان این نوع جهان بینی با آن کنار نمی آیند.انگار آمده اند برای هیچ، مانده اند برای پوچ و می روند عبث و بیهوده. شاید این آیه ناظر به همین تفکر است:أَفَحَسِبْتُمْ أَنَّمَا خَلَقْنَاکُمْ عَبَثاً وَأَنَّکُمْ إِلَیْنَا لاَ تُرْجَعُونَ:آیا گمان برده اید که ما شما را بیهوده آفریده ایم و به سوى ما بازگشت نخواهید کرد!(آیه ۱۱۵ سوره مومنون)

خانواده مفهومی سست و البته مریض دارد. چیزی به نام حریم وجود ندارد. این حریم نه از بابت شرع، (که حرف از آن در اینجا بی فایده است)، بلکه در همان معنای مدنی خانواده که چهارچوبی دارد و متانت و استحکام آن دائر مدار آداب مشخصی است نیز دیده نمی شود.

مقوله دوستی در این فیلم به ابتذال کامل کشیده می شود.دوستی ها ،پر از ناراستی و بی مرامی و ناجوانمردی است. بسیار سطحی و البته منفعت طلبانه. اصلا مبنا و معیاری ندارد. تعدی و تجاوز، مفهوم دوستی را بسیار مخدوش و ترش نمایش می دهد.جالب اینکه با گذشت این همه سال از دوستی ظاهری و سطحی شان،خودشان می دانند به آن نمی شود اطمینان کرد. لذا دوستی حقیقی برایشان یک گمشده است ولی این را در خود هضم کره اند که در این سبک زندگی، نمی توانند به دوستی مطمئن و حقیقی دست یابند.

مقوله های منکر دروغ،دغل وخیانت عین نقل و نبات در فیلم فریاد زده می شود و البته فیلمساز انگار می خواهد به مخاطب بگوید غیر از این انتظاری نداشته باش،در واقع می خواهد آنها را جزء چسبیده به زندگی بداند که نمی شود از آن خلاص شد و باید با آن زندگی کرد.

مقوله خدا و خدا باوری که اصلا فراموش شده است.انگار پشت ذهن شان پر از عبث و لغو و بی فایدگی است.در واقع مفهوم مرگ گره خورده با معاد است ومعاد ،برگشت است.اما در اینجا مرگی را می بینیم که خدائی در آن نیست، برگشتی نیست، یک گنگی مطلق است.

فیلم پر از گمشده است و تا آخر هم چیزی پیدا نمی شود.مفاهیم در فیلم شکلی متزلزل و سست به خود گرفته اند و مخاطب باید با همین ابهام و ایهام سرکند.خوبی ،بدی،تمیزی،کثیفی،روشنی،تاریکی و… مفاهیمی هستند که همه در وضعیت بی معنائی قرار دارند.در واقع ،قرار است همه آشفتگی های فیلمساز ،تماشاچی را آشفته و گیج کند.

جهان فیلم، جهانی پوچ ،پر از خوشی حبابی و شادی سیاه و در یک کلام جهان بی خدا(العیاذ بالله ) است. حال قضاوت کنید فیلم در خدمت چه اهدافی است و چه میزان متزلزل کننده ایمان ها است.

۳.حالا قصه را از این زاویه ببینید: فردی بیش از بیست سال است با تلویزیون انقلاب اسلامی در قالب بازیگر، مجری، نویسنده و کارگردان همکاری دارد و در این مدت،یاد گرفته چگونه با استانداردهای لب مرزی،برنامه های نمایشی خود را از همه ممیزی ها به سلامت عبور داده و در قاب تلویزیون نمایش دهد. اندوخته این سال ها به او کمک می کند با استانداردهای سبک تر وزارت فخیمه ارشاد،مواجهه کرده و یک فیلم را چگونه بسازد تا بتواند برایش پروانه نمایش بگیرد.لذا در همه موارد ظاهری ،فیلم صحت نمره پاس را اخذ کرده و توانسته همه آشفتگی های خود را به خورد مخاطب بیچاره دهد و احدی هم اعتراض نکند.

حتما می شود ادامه ماجرا را هم حدس زد:مدتی بعد با طرحی تازه در سیمافیلم یا گروه فیلم و سریال و برنامه های نمایشی یکی از شبکه ها با همین مدیران جوان شده،مشغول خوردن فالوده و تصویب طرح جدید است.

۴.رسانه ملی در ماموریت تربیت نیروی انقلابی و کارآمد نمره پائینی می گیرد.به نظر می رسد در این مسیر هزینه زیادی هم انجام می دهد اما سالهاست که ناشیانه آن را هدر می دهد یا حداقل بشدت با اتلاف منبع مواجه است.راهبرد استفاده از نیروهای جوان در راس شبکه ها،درجه نونگری و خلاقیت یک شبکه را می تواند ارتقا دهد اما اگر بدون تربیت نیرو برای ارتقای آنتن در خدمت آرمانهای انقلاب اجرا شود،ن تیجه اش شکست حتمی راهبرد جوانگرائی است.درست است تربیت امری طولانی مدت است ولی باید در طول این سالها نشانه هائی ظاهر شود که متاسفانه حداقل در قاب تصویر چیزی از آن دیده نمی شود.

۵.تلویزیون، حداکثر سرگرمی ساز شده است. برای جنگ نرم امروز،قطعا این کافی نیست.لازم است سیاست چابک سازی ساختاری و نیروی انسانی به نفع تربیت نیروی انقلابی و کارآمد بکار گرفته شود.

منتشر شده در روزنامه وطن امروز