سفر کردن هم از آن دست مفاهیم زیبا و عمیق است و چقدر قدرنشناسی ست که سفر را رفت‌وآمد از شهری به شهر دیگر دانست! جابجا شدن تعریف کودکانه‌ای از سفر کردن است.

مگر نه اینکه می‌شود گاه مثل سعدی راهی شد و بسیار شهرها را پشت سر گذاشت و حوادث متعددی را از نزدیک درک و لمس کرد و مسافر بود و حتی دیگران را نیز به همراهی خود خواند:

هلاک ما به بیابان عشق خواهد بود              کجاست مرد که با ما سر سفر دارد

و مگر نه اینکه می‌شود در گوشه‌ای عزلت گزید و خلوت کرد و اصلاً در همان خانه‌ی خود، خانه‌به‌دوش بود و مسافر؛ و بااین‌وجود همه‌ی دنیا را با خود پر کرد، مثل حافظ:

فِکَند زمزمه عشق در حجاز و عراق              نوای بانگ غزل‌های حافظ از شیراز

اگر سعدی و حافظ با آن دو سبک زندگی متفاوت و متقابل هر دو مسافرند، پس چقدر سؤالات زیبایی هستند، سؤال از چیستی سفر و کیستی مسافر؟ نکند ما نیز مسافرانی باشیم کم‌توشه یا جاماندگانی باشیم از قافله‌ای که مدت‌هاست راه افتاده؟ پس شناخت سفر به شناخت خودمان از خودمان ‌هم کمک می‌کند.

اما سفر چیست؟ سفر رفتن و حرکت کردن است، در برابر حَضَر و ماندن و رکود؛ اما نه هر رفتنی سفر است و نه هر ماندنی حضر. در سفر کردن باید از جایی دور شد و به‌جایی نزدیک شد. در سفر باید از وضع موجود خود فاصله گرفت و به شرایط مطلوب خود نزدیک‌تر شد. ما به میزانی که از وضع موجود خود فاصله بگیریم، مسافریم و به میزانی که به وضع موجود خود خو بگیریم راکد.

وضع موجود ما تمام عادت‌ها، ضعف‌ها، قوت‌ها، غفلت‌ها و تمام قوانین و سنت‌هایی هستند که خواسته و ناخواسته پذیرفته‌ایم و گردن نهاده‌ایم. وضع موجود ما تمام توانمندی‌ها و ناتوانی‌های ما هستند. وضع موجود ما تمام هستم­‌ها و نیستم­‌های ما هستند. اصلاً تفکر و شناخت همین وضع موجود است که ما را از «الآن» مان عاصی می‌کند و به فردایمان مشتاق. اگر اکنون خودم را بشناسم، امکان ندارد که عاشق تصورات و هدف‌گذاری‌های خودم از آینده‌ی خودم نشوم و با این جرقه‌ی شوق سفر تازه آغاز می‌شود.

سفر از امروز به فردا. از امروزی که چه‌بسا ما در ساختنش خیلی نقش نداشته‌ایم به فردایی که خودمان صورتگری‌اش کرده و ساخته‌ایم. هرچه بیشتر به آن وضع مطلوب می‌اندیشیم و دقیق‌تر طراحی‌اش می‌کنیم، احساس عصیان بیشتری به ما دست می‌دهد و شوق عمیق‌تری برای حرکت و سفر در خودمان احساس می‌کنیم. دیگر دوست داری هرچه زودتر با تمام سرعت سفرت را آغاز کنی و حیات از اینجا به بعد تازه آغاز می‌شود.

 ورود به دانشگاه آن‌هم از جنس «امام صادق (ع)»ش، آغاز فصل جدیدی از کتاب زندگی ست. فصلی که برخلاف تمام فصول گذشته‌ی زندگی حرف‌به‌حرف و سطر به سطر آن را خودمان باید بنویسیم. با دستان خودمان. ازاینجا به بعد، دیگر کسی بجای ما قلم‌به‌دست نخواهد گرفت که همه‌چیز به انتخاب خودمان رقم خواهد خورد. البته نباید غفلت کرد که قلم عمر کوتاه‌تر از آن است که بشود از سویی بیشتر از این تعلل کرد و از سوی دیگر تن به هر اشتباهی به بهای تمرین داد که زندگی برگه‌ی پاک‌نویس ندارد و تنها پاکنویس ما کتاب نوشته‌شده‌ی عمر آدم‌های اطرافمان هستند. نه باید متحیر، به صفحاتی که باد حوادث بجایت ورق می‌زند نگاه کنی و نه باید به بدخطی‌ها و غلط نوشتن‌هایت این جرئت را بدهی که تو را اسیر رکود و توقف کنند. بلکه باید آن‌ها را با توکل، توسل، مشورت، مطالعه، تجربه و عبرت گرفتن‌ها تصحیح و جبران کنی. این مسافرت و آدم‌های خوبی که در این سفر با آن‌ها آشنا می‌شویم، همگی نعمت‌هایی هستند که بی‌حساب‌وکتاب به کسی اعطا نمی‌شود، پس باید با شکر، این نعمت‌ها را بیشتر کرد و در تمام این آغازها و شکفتن‌ها و روییدن‌ها و در تمام طول سفر تا مقصد «وَ أَنَّ إِلی‏ رَبِّکَ الْمُنْتَهی» در لحظه‌به‌لحظه‌ی سفر فقط و فقط باید حواسمان به آن شاهدِ لطیف باشد که قاضی و حاکم اول و آخر اوست و بس.

«…فَاِنَّ الشّاهِدَ هُوَ الحاکِم.»