دانشگاه ما یک فرصت طلایی است و از قضا دوره حضور در دانشگاه با بهترین سال‌های عمر انسان (جوانی) منطبق است. البته برای کسی که دانشگاه را درست انتخاب کرده است.
فرصت‌ها و حسرت‌ها
عده‌ای در مسیری حرکت می‌کردند. هوا تاریک بود و جایی دیده نمی‌شد. وارد باغی شدند. مرشدی به آنها گفت در این باغ از آنچه روی زمین ریخته شده است تا می‌توانید بردارید. ولی در نهایت همه شما حسرت‌زده خواهید ماند! تعجب کردند. گفتند این چه آزمونی است که نتیجه آن برای ما افسون و حسرت است. خلاصه اینکه از چیزهای روی زمین برخی برداشتند و برخی برنداشتند. صبح شد و همه چیز عیان گشت. ابهام‌ها تمام شد. هم‌قطاران دیدند که پاره‌های طلا به همراه آورده‌اند. کسانی که به خود زحمت نداده بودند، انگشت حسرت می‌گزیدند. کسانی هم که کم برداشته بودند، باز اندوه می‌خورند که چرا کم توشه برگرفته‌اند!!!
این حکایت ما در دانشگاه امام صادق است. دانشگاه ما یک فرصت طلایی است و از قضا دوره حضور در دانشگاه با بهترین سال‌های عمر انسان (جوانی) منطبق است. البته برای کسی که دانشگاه را درست انتخاب کرده است؛ و الا کسی که ساختار ذهنی و علایقش هم‌نوا با علوم انسانی و علوم اسلامی نیست، قطعاً وارد شدنش به این دانشگاه اسراف و اتلاف عمر و سرمایه است؛ و چه زیاد موارد این چنینی را دیده‌ام؛ اما نکاتی را که عرض می‌کنم با این فرض است که شما دقیق و بجا دانشگاه را برای تکمیل مسیر علمی و فرهنگی انتخاب کرده‌اید.
۱.همه دروسی را که به شما تعلق گرفته، دقیق و خوب بخوانید. گزینشی عمل نکنید. هم دروس معارفی و هم تخصصی برای رشد علمی و فکری شما لازم است.
۲.انفاق علمی و فرهنگی را فراموش نکنید. زندگی کردن در دانشگاه امام صادق فرصت‌هایی را برای شما فراهم می‌کند که در اختیار دیگران نیست. لذا از فرصت‌هایی که به بیرون دانشگاه می‌روید یا به شهر خود بازمی‌گردید، در کوچه، مدرسه، مسجد، محله، خانواده و … برای آموختن، نجات دادن، رساندن پیام‌ها استفاده کنید. این یک کار صوری نیست. وظیفه امام صادق‌هاست.
۳.افق خود را مطابق با چارچوب بین‌المللی و فرازمانی تنظیم کنید. برخی نگاهشان در سطح خواندن و تمام کردن واحدها یا فلان جزوه استاد است. انتظاری که از ما می‌رود، مرجعیت است. مرجعیت در علم، در عمل، در سلوک، در اخلاق، در نوع سازماندهی، در نوع تیم‌سازی و… .
۴.جریان‌ساز باشید. به این فکر باشید که تا ۱۰۰ سال بعد که شما در دنیا نیستید، چه جریان فکری یا علمی یا میراثی و خیر ماندگاری از شما به یادگار می‌ماند.
۵.رشد کاریکاتوری مضر است و در بلندمدت جواب نمی‌دهد. رشد باید همه‌جانبه باشد. در علم، تهذیب، ورزش، رسیدگی به خانواده و نزدیکان، اهتمام و تعاون با مؤمنین و…
۶.یادتان باشد که اقتضای وارد شدن و پذیرفتن یک سیستم آموزشی خاص حتی دانشگاه امام صادق، اقتضائات خاص خودش را به همراه دارد و خواسته یا ناخواسته به نوعی شما را برده خودش می‌کند. مراقب باشید که فرصت تأمل در مورد مسیری که آمده‌اید و اندیشیدن در مسیر آینده از شما سلب نشود.
۷.دانشگاه امام صادق علی‌رغم مزیت‌های منحصربه‌فرد، معایب خاص خودش را نیز دارد. یادمان باشد که آنچه اکنون به دست ما رسیده، حاصل رنج‌ها و خون دل خوردن‌های کسانی است که برخی از آنها اکنون در قید حیات نیستند. ساختن ادامه آن به عهده ماست.
۸.ارزیابی مستمر رشد فردی و جمعی لازم است. در روایات بسیار به موضوع محاسبه به صورت روزانه و دوره‌ای تأکید شده است. به قول یکی از اساتید تغییرات خودتان را بررسی کنید.
موفق‌تر از گذشته، پیروز و سربلند باشید.
