خاطرم هست كه اولين بار در جلسه‌اي با حضور جناب «آقاي دكتر دانايي فر» شنيدم: «از برجستگی‌های علمي ايشان آن است كه هيچ مطلبي را نيم‌خورده رها نمي‌كنند». اين جمله پيش از آنكه بيان نقاط برجسته شخصيت آن استاد محترم باشد، نصيحتي مشفقانه به تمامي دانشجويان و پژوهشگران است...

سه چهار نفر از بچه‌های هم‌دوره‌ایم که همگی توی تشکل‌های مختلف دانشگاه مشغول فعالیت‌های دانشجویی و فرهنگی بودند را جمع کردم و ایده تشکیل یک گروه مطالعاتی را مطرح کردم: «گروه مطالعات مدیریت فرهنگی». از سال 84 تا سال 87 که این گروه چهار-پنج نفره توی دانشگاه راه افتاد...

دانشگاه ما یک فرصت طلایی است و از قضا دوره حضور در دانشگاه با بهترین سال‌های عمر انسان (جوانی) منطبق است. البته برای کسی که دانشگاه را درست انتخاب کرده است.

لذت‌بخش بودن رشد نکته‌ای است که باعث می‌شود تا قهرمانان بزرگ درحالی‌که سخت‌ترین تمرینات را انجام داده و زیر بار شدیدترین مشقت‌ها می‌روند، در همان حین زیباترین لذات را نیز تجربه کنند. بدیهی است که لذت برند، چون در حال رشد کردن هستند و رشد خود را درک می‌کنند و لذا این سختی‌ها در عین سخت بودن، نرم و تحمل‌کردنی و لذت‌بخش نیز می‌شود. بودن در مسیر رشد آن‌قدر هیجان‌انگیز است که حاضر می‌شوند برای آن هزینه هم بدهند. اگر شرایط هم فراهم نباشد، خود شرایط را مهیا می‌کنند، اگر زمین تمرین نداشته باشند، برای خود زمینه آن را فراهم می‌کنند. آن‌ها بهانه‌های ابتدایی برای تلاش نکردن را کنار گذاشته و خود زمینه بودن در مسیر و امتداد یافتن رشد را فراهم می‌کنند.

به قول آیت‌الله مهدوی همه دانشجوی امام صادقیم پس از ورودی دانشگاه که وارد می­شیم حتماً یه سلامی به حضرت صادق (علیه‌السلام) بدیم و ازشون بخواهیم که در راه خودشون ما رو یاری کنند و ما رو مورد تربیت خودشون قرار بدن.

باید شب و روز خود را وقف تنها مأموریتمان کنیم و تحقق آن را در مجاهده با جبهه دشمن تعریف کنیم. تحقق نظری و عملی علوم انسانی اسلامی بدون برملا کردن بنیان­‌های شرک‌آلود علوم انسانی غربی، میسر نخواهد شد. باید جبهه خود و جبهه دشمن را به درستی تعریف کنیم و با فعالیت جهادی و شبانه‌­روزی برای آن تلاش کنیم؛ و البته چاشنی چنین مجاهده­ای، توسل و توجه مستمر به انوار مقدس معصومین­ علیهم­ السلام و استواری بر این «میثاق» ...

دو ماهی است عزم نوشتن نامه‌ای برایت کردم. همه روزها و شب‌هایی که سپری شد در این گمان بودم که چه بنویسم و چه بگویم که برازنده‌ات باشد. چه قلم زنم که لقمان‌گونه بماند و مفید بنماید. گاه وقت و گاه ناوقت مطالبی به ذهنم خطور می‌کرد از آرمان‌ها و اهداف، از بایدها و شایدها، از بودن‌ها و نبودن‌ها. نوشتم و نگاشتم.

 آن زمان می‌توان به معنای واقعی کلمه از یک «جنبش» در سطح اجتماعی در یک جامعه اسلامی سخن گفت که «فکر اسلام ناب» به نحو گسترده و در میان عامه دانشجویان گسترش یابد که حداقل فعالین مرکزی تشکل‌های دانشجویی، خود حامل یک ایده و تفکر مدلل، ریشه‌ای و اصولی باشند و این تفکر ضمن ظهور و بروز در خلق‌وخوی آن‌ها، موجب جذب عامه دانشجویان به این سبک و سیاق زیستن باشد. مسئولیت‌پذیری، ایجاد حس تعهد اجتماعی و درنهایت یافتن معنای زندگی در این سلوک، ثمرات این جنبش اصیل عدالتخواهانه خواهد بود.

در روز دانشجو، اين سؤال قابل طرح است که ما از کدام دانشجو صحبت مي‌کنيم و تعريف دانشجو چيست؟ شايد از نظر عده‌اي، اين سؤالات، بحث نظري بي‌فايده‌اي باشد. از نظر اين عده، مهم آن است که دانشجو خوب درس بخواند، چه بدانيم تعريف دانشجو چيست و جايگاه نظري او کدام است و چه ندانيم.