آنچه در ادامه می‌آید، مصاحبه تحریریه نشریه عدالت اجتماعی با دکتر عادل پیغامی پیرامون رونق تولید و نسبت آن با عدالت اجتماعی است. عدالت اجتماعی به عنوان ارزشی فراگیر و حاکم بر همه ارزش‌های اجتماعی، رونق تولید را جهت‌دهی کرده و ضامن رونقی از تولید خواهد بود که پیشرفت حقیقی کشور را به دنبال خواهد داشت. در این مصاحبه تلاش شده است تا نسبت رونق تولید و عدالت اجتماعی مورد کنکاش قرار گرفته و ابعاد جدیدی از این نسبت عرضه شود.

گاهی مسئولین فکر می‌کنند که برای رونق تولید می‌بایست دست به سخنرانی بزنند و همه مردم را به مصرف کالای ایرانی و سرمایه‌گذاری در بخش‌های تولیدی کشور تشویق کنند حال آنکه همه داستان «رونق تولید» این نیست بلکه بخشی زیادی از آن به «باور»های خود مسئولین ربط دارد. جهت تبیین این بحث، به بازخوانی یکی از جلسات مجلس شورای اسلامی که با حضور وزیر نفت، در دفاع از حضور توتال برای توسعه فاز ۱۱ پارس جنوبی تشکیل شده است، پرداخته‌ایم.

سلسله نشست‌های هفتگی «مسئله‌شناسی عدالت اجتماعی در ایران معاصر»، با حضور دکتر پیغامی، توسط هسته عدالت‌پژوهی مرکز رشد دانشگاه امام صادق علیه‌السلام، برگزار می‌گردد. در اولین جلسه از نشست اول با عنوان «کدام فرمول؟ کدام عدالت؟»، نحوه افزایش حقوق کارکنان دولت در سند لایحه بودجه ۱۳۹۸ مورد بررسی قرار گرفت.

در کشورهایی که موضوع تولید با موانع و مشکلات، و عدم حمایت برای رفع موارد مزبور مواجه می‌شود و در مقابل، بخش غیرمولد با سودهای وسوسه‌انگیز، در زمین اقتصاد جولان می‌دهد، کوچ عاملان اقتصادی از بهشت تولید به جهنم سفته‌بازی منطقی جلوه می‌کند. بهشت و جهنم، نه از منظر نفع فردی بلکه از منظر پیامدهای اجتماعی.

یکی از مشکلات عمده در اقتصاد کشور، مشکلات گفتمانی است؛ یکی از مصادیقش این‌که هنوز خرید کالای ایرانی به تعصب که نه بلکه به یک باور ابتدایی در برخی ایرانیان تبدیل نشده است. در آسیب‌شناسی این مهم، ابتدائاً توجهات به سمت نهادهای آموزشی و یا ترویجی مثل آموزش و پرورش و رسانه‌ ملی می‌رود اما یکی از نهادهایی که باید آن را هم در عداد نهادهای دیگر به شمار آورد و و روی آن حساب باز کرد و از آن مطالبه‌گری نمود، خانواده است.

نشست علمی هسته سیاست کشاورزی مرکز رشد با عنوان «واکاوی چالش حکمرانی مرتع» با ارائه آقای محسن باقری نصرآبادی، پژوهشگر مرکز رشد، برگزار شد.

نبود تیم اقتصادی با برنامه، منسجم و فهیم برای دولت‌هائی که هزینه مسئولیت تصمیمات‌شان پائین و در حد اغماض است، سبب گردیده هر کس با فهم ابتر خود، نسخه‌نویس اقتصاد ملی شود و از جزای کار، هراسی نداشته باشد.

در حالی که معمولاً موانع تولید را در خارج از خودمان جستجو می‌کنیم باید بدانیم بخشی از این موانع در درون خودمان هستند که از آنها به «موانع ذهنی» تعبیر می‌شود و متأسفانه ایرانیان، دچار موانع ذهنی فراوانی در امر تولید هستند.

چرا در دهه گذشته، راهبردها و سیاست‌های اقتصادی که خود را در عناوین سال نیز نشان داده، در حد شعار یا حرف‌های خوب باقی‌مانده است؟ شکاف میان نظر با عمل در تحقق اقتصاد مقاومتی، از کجا نشئت می‌گیرد؟