تحلیل استدلال‌ها و گزاره‌های طرفداران مدارس غیردولتی -که لزوماً با نیت بدی نیز ابراز نشده است- باید از دو منظر بررسی شود: درستی جزئی خود استدلال یا به قول منطق‌دانان صورت استدلال و دوم تأثیرات و تبعات اجرایی‌سازی گزاره‌های مذکور در کلیت نظام آموزش و پرورش ملّی. چه بسیار فکرها و ایده‌های خوب و عادلانه‌ای که در نسبت با ایده‌ها و وضعیت‌های دیگر تولید ظلم می‌کنند. فهم اجتماعی از مسائل و مداخلات کلان گامی مهم و راهبردی برای سیاست‌گذاران عدالت‌محور است.

یکی از اقدامات فوری دولت سیزدهم برای دستیابی به عدالت آموزشی، باید استقرار نظام شاخص‌های این حوزه باشد که مبتنی بر مبانی نظریه عدالت آموزشی است. طبیعتاً یکی از شروط مفید واقع شدن این نظام شاخصی، این است که داده‌های آن را در دسترس عموم قرار بگیرد تا نخبگان این حوزه بتوانند با تحلیل و بررسی آن به ‌صورت مستمر، دلالت‌هایی را برای پیشروی سریع‌تر به سمت عدالت آموزشی، به مسئولین ارائه کنند.

دولتی که برای جامعه سازی و اداره کشور، ایده و نظریه و گفتمان روشنایی بخشی ندارد، حل نمی کند بلکه حل می شود.

خوی اشرافی مسئولان و بدتر از آن تئوریزه نمودن این امر، از موانع تحقق عدالت در دولت های گذشته بوده است.

اعتراض مبین نارسایی‌هاست؛ بنابراین توجه به آن می‌تواند ما را به ریشه مشکلات رهنمون سازد. بر دولت سیزدهم واجب است ضمن رفع نارسایی‌ها، به طراحی یک نظام چند لایه جهت شنیدن صدای مردم به نحو حقیقی بپردازد.

اقامه عدالت به دلیل ضرورت مردمی بودنش، نیازمند تغییر ساختار حکمرانی است که از حکمرانی سلسله مراتبی به ساختاری مردمی‌تر حرکت کنیم.

عقلانیت، روی دیگر سکه عدالت است. بنابراین دغدغه عدالت داشتن، به‌تنهایی به عدالت منجر نمی‌شود و نیازمند فکر، طراحی و تدبیر است که اگر نباشد، می تواند ضد عدالت یا همان بی‌عدالتی را تولید کند. در حوزه عدالت، بدون فکر به عدالتِ کمتر نمی‌رسیم بلکه به ضد عدالت می‌رسیم. پس دولت‌ها برای تحقق عدالت، نیازمند طراحی مداخلاتی هستند که لزوماً ساده و آسان نیستند؛ حتی به صرف اینکه بدانیم راه‌حل درست تحق عدالت چیست هم نمی‌توان آن را پیاده کرد.

چرا در مسابقه پول‌پاشی و رونمایی از یارانه‌های مختلف، عدالت اولین قربانی است؟

دولت رئیسی احتمالاً آخرین فرصت‌ برای تحول در اداره کشور به نفع عدالت است. تیمی از سوی رئیس‌جمهور منتخب در حال نگارش سند تحول دولت هستند. سند تحول اولاً نیازمند ایده تحول و ثانیاً نیازمند درونی کردن عنصر بسیار مهم یادگیری و تجمیع آموخته‌ها و تجربه‌های گذشته است. باور ما بر این است که آسیب‌شناسی نظری و عملی ایده‌های دولت‌های گذشته در مسئله عدالت با رویکرد یادگیری‌محور، موجب تحول واقعی خواهد شد.