حمایتگری اجتماعی با استفاده از ابزارهای مختلف به‌دنبال کاهش درد فقر و ریشه‌کنی فقر در اجتماع است و از ابزار حمایتگری برای شنیده‌شدن صدای فقرا در جامعه استفاده می‌کند.

یکی از مسائلی که باید در مدیریت جهادی مورد بحث و بررسی جدی قرار بگیرد، رابطه بین بروکراسی و مدیریت جهادی است. آیا بروکراسی مانعی برای مدیریت جهادی تلقی می‌شود یا کمک‌کار است و یا اینکه اصلاً مدیریت جهادی باید در خدمت بروکراسی قرار بگیرد؟

بعد از رحلت امام، هر جا انقلابی عمل کردیم پیش رفتیم؛ هر جا از انقلابی‌گری و حرکت جهادی غفلت کردیم عقب ماندیم. این یک واقعیت است. مخاطب این سخن نسل امروز و نسل فردا و نسل فرداهای بعد است. همه مخاطب این سخن هستند.

جهاد همچنان سعی دارد در حیات انقلاب اسلامی، زنده و مؤثر نقش ایفا کند و مهم‌ترین مشوق، عامل، پشتیبان و جهت‌دهنده‌اش هم رهبر جهادی انقلاب اسلامی است. گروه‌ها و افراد بسیاری نیز در این مسیر تلاش می‌کنند. اما همچنان عرصه مدیریت جهادی (فارغ از امر جهاد) نیازمند اولاً) فهم بهتر، ثانیاً) عمل منتظم و منسجم با حفظ و صیانت بیشتر و ثالثاً) اثر ماندگار و پیوسته (بجای کار نقطه‌ای) و رابعاً) نظریه‌پردازی غنی‌تر و عمیق‌تر است.

در کنار مجموعه‌های مردمی با ورود گسترده‌ی سازمان‌های دولتی و نهادهای عمومی غیردولتی در قالب پویش‌های مختلف به عرصه‌ی محرومیت‌زدایی و خدمات‌رسانی، علاوه بر حجم عظیم اتفاقات مبارک در بهبود معیشت مردم اما شاهد تشتت و ناهماهنگی در خدمت‌رسانی به اقشار نیازمند و آسیب‌پذیر جامعه بوده‌ایم به‌نحوی‌که منجر به بی‌عدالتی در ارائه خدمات و ایجاد ناهنجاری‌های فرهنگی در جامعه شده است.

اهمیت امیرکبیر در تاریخ کشورمان به دلیل اصلاحات بنیادین و همه‌جانبه‌ای از جمله توسعه فرهنگ سیاسی، اصلاحات اداری، مسائل اقتصادی، اصلاح امور مالی و اصلاح وضع قشون بود که از سوی او انجام شد. این اهمیت به گونه ایست که رهبر انقلاب همواره در اولین دیدار خود با رؤسای جمهور و هیئت دولت و نمایندگان مجلس تأکید می‌کند که دوران 4 ساله دولت خود را برای خدمت به مردم قدر بدانند همان‌گونه که امیرکبیر در طول 3 سال صدارت خود کارهای بزرگ و مهمی انجام داد. به همین منظور تلاش کرده‌ایم تا بخشی کوتاه از رهیافت‌های جهادی اندیشه اقتصادی امیرکبیر را نشان دهیم.

برای تفسیر و تعبیر مکتب حاج قاسم، باید از خود آقا کمک گرفت؛ حاج قاسمی که برایش فقط یک فرمانده جنگ‌آور سپاه، نبود. حاج قاسم، رفیق آقا بود؛ رفیقی مثل برادر که می‌شد پشتش به آن گرم باشد. آقا، این رفیقش را خوب می‌شناسد؛ بهتر از هر کس دیگری. چند دقیقه‌ای بایستیم پای درس استاد از تعبیر مکتب سلیمانی و پای تصویر فرمانده از فرمانده ...

اهل علم و فضل امروز باید در مدرسه آن جوان روستایی کرمانی درس‌آموزی کنند؛ آن نگار به مکتب نرفته ما، امروز خود صاحب مکتب ‌است. قصه حاج قاسم چگونه به اینجا رسید؟ رمز و راز این پرواز بلند او در چیست؟

در این اثنا به امر خدا، یکی از موکلین رسید و نامه‌ای داد به حاجی. حاجی وقتی نامه رو باز کرد و خوند، شروع کرد یه ریز اشک ریختن. بعد هم گفت: «الحمدلله‌رب‌العالمین. صدهزار مرتبه شکرت که ولی‌ات از من راضی‌ان و نامه‌م رو مهر «له جزاء الحسنی» زدن. خدایا کمکش کن. عزیز و بزرگه اما خیلی مظلوم و تنهاس...». خبر نامه که پیچید همین طور پیغام و پسغام و نامه و ندا بود که از اعلی علیین می‌اومد برا حاجی و بهش «حبذا» و «بارک الله فیکم» و «احسنتم بما اصبتم» و «نفتخر بکم» و «هنیئا لکم» و «جزاکم الله خیرا» و.... می‌گفتند. نمی‌دونین چه غوغائی به‌پا شده بود.