به بهانه شعار سال؛ «چرا مشارکت در ایران متولّی ندارد؟»
در این مختصر برآنیم تا به دشواریها و مسائل تقویت مشارکت سیاسی-اجتماعی به عنوان پایه و اساس مشارکت اقتصادی بپردازیم و از این خلال مسیری را برای مدیریت بهتر «جهش مردمی تولید» ترسیم نماییم. بدون شک تقویت مشارکت ابعاد مختلفی دارد اما در اینجا ما به دنبال این سوال هستیم که چرا متولی خاصی پایینتر از سطح رهبری این تولی را با قوت از آن خود نمیکند و این وضعیت چگونه به وجود آمده است.
نگاه ابزاری یا اصیل به مردم؟
مشارکت مردم در اداره و پیشبرد امور جامعه، نه با نگاهی «ابزارگونه» به مردم بلکه با نگاهی «اصیل» به مردمی بودن اداره درست جامعه، نیازمند بازتعریف است.
اصلاحیه، نیازمند اصلاحات بنیادین
طرح اصلاح موادی از قانون تاسیس و اداره مدارس و مراکز آموزشی و پرورشی غیردولتی که هفته گذشته در مجلس شورای اسلامی مورد بررسی قرار گرفت تلاشی برای پاسخ به سوالات و اشکالات متخصصان نسبت به مدارس غیردولتی بود. هر چند که این اصلاحیه اصلاحات قابل توجهی دارد با این حال به نظر میرسد همچنان این مسئله نیاز به بررسیهای کارشناسی بیشتری دارد و خود این اصلاحیه نیازمند اصلاحات بنیادین است.
مانعزدایی از مشارکت!
انتخابات و مشارکت در سال پیشرو از مهمترین دغدغههای دلسوزان به انقلاب است. حتما میتوان برای انتخابها گزینه بهتری درنظر گرفت، اما بهنظر میرسد در جمهوری اسلامی ما باید همیشه بنده مشارکت مردم باشیم.
«هفت تپه: قصه تحریف و تقابل در امر خصوصیسازی»
خصوصیسازی در مقام ایده و قانون دچار چالش است یا در مقام اجرا و پیادهسازی؟ برای پاسخ به این پرسش و تعیین سطح درست مسئله، واکاوی نظری چالش صحیح با خصوصیسازی از منظر مکتبی و عدالتخواهانه ضروری است تا مشخص شود کارت زرد یا قرمز را امروز باید به چه کسانی و چه ایدههایی نشان داد؛ در غیر این صورت داوری ما ره به جایی نخواهد برد.