چه دولتی و چگونه می‌تواند ضمن رعایت ویژگی‌های طبیعی سرزمین کم‌آب ایران، سیاست خودکفایی غذایی را به خوبی پیگیری کند. به عبارت دیگر، چگونه می‌توان هم آب داشت و هم غذا؟
سرزمین ایران، تنوع اقلیمی شگفت‌انگیزی دارد. با این حال بیشتر مساحت کشور با کم‌آبی طبیعی همراه است. این کم‌آبی، نه یک نقص، بلکه یک ویژگی اقلیمی و طبیعی است که مدیریت دقیق منابع آبی را می‌طلبد. ما در شش دهه اخیر متناسب با اقتضائات سرزمینی خود با آب رفتار نکرده‌ایم و مسرفانه آب مصرف کرده‌ایم. پس کم آبی بخش‌های زیادی از سرزمین ما نقص نیست، بلکه مصرف نادرست ما نقصی است که باید برطرف شود. در چنین شرایطی برخی برآنند که با توجه به آب‌بر بودن تولید غذا، پیگیری سیاست خودکفایی در غذا یک اشتباه راهبردی است. اما آیا این حرف درست است؟ اکنون در آستانه سیزدهمین انتخابات ریاست جمهوری، باید توجه داشت که چه دولتی و چگونه می‌تواند ضمن رعایت ویژگی‌های طبیعی سرزمین کم‌آب ایران، سیاست خودکفایی غذایی را به خوبی پیگیری کند. به عبارت دیگر، چگونه می‌توان هم آب داشت و هم غذا؟ هاشم سوداگر، پژوهشگر سیاست کشاورزی مرکز رشد دانشگاه امام صادق (ع) به اختصار به این موضوع پرداخته است.
