دانشگاه ما یک فرصت طلایی است و از قضا دوره حضور در دانشگاه با بهترین سال‌های عمر انسان (جوانی) منطبق است. البته برای کسی که دانشگاه را درست انتخاب کرده است.

دولت ناکارآمد و تورم‌گرا، برای آنچه بخشی از آن ناشی از انتخاب‌های سیاستی او بود؛ حالا در شرایط انتخابی سخت‌تر قرارگرفته است: درحالی‌که به لحاظ تأمین منابع عمومی در حوزه درآمدها، واگذاری دارایی‌های سرمایه‌ای و مالی با تنگنا روبرو است، باید تدبیری هم برای جبران قدرت خرید ازدست‌رفته، حدود دو میلیون و 250 هزار کارمند خود و بیش از دو میلیون و دویست هزار نفر از بازنشستگان خود کند.

پرستار خود را در جامعه‌ای می‌بیند که راس آن پزشک متخصص قرار دارد، پزشکی که خود و نهادهای مرتبط با آن در قانون‌گذاری، تعیین تعرفه، نظارت و اجرا ید طولایی داشته و عملا آن‌ها را به حاشیه رانده‌اند. این موضوع خود را در مسائل و اتفاقات مختلف نشان می‌دهد. بنابراین وقتی از نارضایتی پرستار نسبت به حقوق و دستمزد می‌شنویم و یا مسائلی از این دست، نباید تحلیل این مسئله را به همین سطح تنزل دهیم. پرستار یک طبقه اجتماعی است که از شرایط و ویژگی‌های خود ناراضی است.

لذت‌بخش بودن رشد نکته‌ای است که باعث می‌شود تا قهرمانان بزرگ درحالی‌که سخت‌ترین تمرینات را انجام داده و زیر بار شدیدترین مشقت‌ها می‌روند، در همان حین زیباترین لذات را نیز تجربه کنند. بدیهی است که لذت برند، چون در حال رشد کردن هستند و رشد خود را درک می‌کنند و لذا این سختی‌ها در عین سخت بودن، نرم و تحمل‌کردنی و لذت‌بخش نیز می‌شود. بودن در مسیر رشد آن‌قدر هیجان‌انگیز است که حاضر می‌شوند برای آن هزینه هم بدهند. اگر شرایط هم فراهم نباشد، خود شرایط را مهیا می‌کنند، اگر زمین تمرین نداشته باشند، برای خود زمینه آن را فراهم می‌کنند. آن‌ها بهانه‌های ابتدایی برای تلاش نکردن را کنار گذاشته و خود زمینه بودن در مسیر و امتداد یافتن رشد را فراهم می‌کنند.

بحث بر سر این است که چرا 4 درصد از تولید ناخالص داخلی به پژوهش اختصاص نیافته است؟ چرا متناسب با افزایش افسارگسیخته هزینه های پژوهش، بودجه پژوهش افزایش نیافته است؟ چرا کشورهای پیشرفته اروپایی سالیانه میلیاردها دلار صرف پژوهش می کنند ولی دولت ما همان مقدار بودجه اندک تعیین شده در لایحه را نیز تماما اختصاص نمی دهد؟ این سوالات و مباحث مربوط به امروز و دیروز نیست و سال هاست که ادامه دارد و به نظر ادامه نیز خواهد داشت و به این زودی ها به نتیجه نخواهد رسید.

 پژوهش در جامعه ما همچنان یک کالای لوکس و به اصطلاح با کلاس است که کارآیی عمده آن در ویترین آرایی‌ها خلاصه می‌شود. این معضل در پژوهش‌های علوم انسانی دوچندان است. شاید همین لوکس‌بودن باعث شده خط مشی‌گذاران و دولتمردان در هنگام کسری بودجه تا می‌توانند از بودجه‌های پژوهش می‌کاهند.

رفع بسیاری از منازعات بین مردم و دولت در بخش کشاورزی و منابع طبیعی وابسته به تعیین تکلیف کاربری و مالکیت اراضی است.

یکی از راه های افزایش بهره وری طراحی مناسب و هدفمند سازوکارهای تامین مالی است. آنچه در مورد بودجه پژوهش کمتر مورد مقایسه و بررسی قرار می گیرد سازوکارهای تامین و تخصیص بودجه پژوهش است. بدون شک یکی از علل کاهش و یا افزایش بهره وری همین سازوکارها هستند.

اعضای حلقه حکمرانی علوم اجتماعی توانستند در بخش مقالات این همایش، رتبه اول را کسب کنند. ثمره نهایی مقاله ایشان، ارائه یک دستور کار پژوهشی در حوزه حکمرانی دانشگاهی است...