سوداگران غربی که به جیب زدن قسمت اعظم درآمد نفت به‌طور مستقیم، چشم طمع‌شان را سیر نمی‌کرد برای جذب بخش ناچیز درآمد مردم برنامه چیدند و در گسترش و توسعه مصرفی کردن جامعه ایرانی، به رقابت با یکدیگر برخاستند. کار از ورود کالاهای رفاهی ساخته‌شده در خارج شروع شد و به‌تدریج به دایر کردن کارخانه‌ها و کارگاه‌های مونتاژ رسید...

با توجه به شعار انتخابی سال توسط مقام معظم رهبری (مدظله‌العالی) به نظر می‌رسد که بررسی عملکرد دولت فعلی در کاهش تورم و رونق تولید برای اخذ سیاست‌های صحیح، خالی از لطف نباشد، زیرا این دولت، هدف اقتصادی اولی خود را در سال 92 کاهش تورم و رونق تولید معرفی کرد. در بررسی عملکرد چند ساله دولت آقای روحانی، سوالی پیش می‌آید؛ چرا با وجود تورم پایین در اقتصاد کشور بین سال‌های 92 تا 96 اتفاقی برای تولید نیفتاد و نتوانستیم از رکود خارج شویم؟

نماز، روزه و شب‌زنده‌داریِ ما در سال جدید، باید با سال قبل تفاوت داشته باشد / اگر انسان، اهلِ مراقبه و محاسبه نباشد، همة عالَم هم مُعلِّم شوند، هيچ چيز دست او را نمی‌گيرد.

برای تحقق شعارهای سال، مسئولین هم نقش خاص خود را دارند ولی برخی مسئولین با استفاده از اصطلاحات پیچیده و توسل به آمار و داده‌های گسترده از پاسخگویی می‌گریزند. لذا عامه مردم نسبت به وظایف، و وضعیت پیش‌برد اهداف توسط دستگاه‌های حاکمیتی جهل دارند و در نتیجه مطالبات عمومی آنان پاسخی درخور نمی‌یابد. بدین جهت وجود افرادی که بتوانند خیرخواهانه، به واکاوی علمی مسائل پرداخته و زمینه مطالبه‌گری تخصصی را فراهم سازند ضروری است.

ما آمده‌ایم که بمانیم، نیامده‌ایم که برویم. ما آمده‌ایم که از روی دیگران رد شیم، نیامده‌ایم که تو میدون مین بخوابیم که دیگران از روی ما رد شن. اگه عهدمون، عهد خونه ...

توسعه تولید ملی، یگانه راهبرد برون‌رفت اقتصاد ایران از رکود تورمی در سال 1398 است. در این مسیر، افزایش کیفیت نظام تصمیم‌گیری کشور، دارای بالاترین اهمیت است.

«رشد» یک موجود زنده برخلاف «توسعه» یک ساختار اعتباری، ضرورتا از ریشه‌ها شروع می‌شود و تا دانه، ریشه‌ای در خاک ندواند ساقه‌ای در آسمان نخواهد داشت. در حالی‌که در ساخت‌های اعتباری، گاه بدون اینکه هیچ ریشه و مبنای رکینی در کار باشد انبوهی از سازه‌های قد به فلک کشیده، چشمان مخاطبین را مجذوب به خود می‌کند.

برای ارائه یک تعریف و هویت‌بخشی به یک مفهوم باید جامعیت و مانعیت لحاظ شود. یعنی نه آن‌قدر گسترده باشد که همه مفاهیم را در خود جای دهد و نه آن‌قدر مضیق که نتواند ابعاد مختلف مفهوم را به‌خوبی برساند.

از آنها فاصله گرفتم، دیدم که دیگر هیچ راهی ندارد. رفقایی که با من بودند گفتند بیا برویم، بی‌فایده است. هشت روز بود که این رفیق ما را نگه داشته بودند و تحویل نمی‌دادند. در بیابان، 10 – 20 متر از آنها فاصله گرفتم و رو به قبله کردم. گفتم: یا ابالفضل! من، صلوات مادر شما را...