آن زمان می‌توان به معنای واقعی کلمه از یک «جنبش» در سطح اجتماعی در یک جامعه اسلامی سخن گفت که «فکر اسلام ناب» به نحو گسترده و در میان عامه دانشجویان گسترش یابد که حداقل فعالین مرکزی تشکل‌های دانشجویی، خود حامل یک ایده و تفکر مدلل، ریشه‌ای و اصولی باشند و این تفکر ضمن ظهور و بروز در خلق‌وخوی آن‌ها، موجب جذب عامه دانشجویان به این سبک و سیاق زیستن باشد. مسئولیت‌پذیری، ایجاد حس تعهد اجتماعی و درنهایت یافتن معنای زندگی در این سلوک، ثمرات این جنبش اصیل عدالتخواهانه خواهد بود.

در واقع، دانشگاه در سال‌های اخیرش، حرفه‌ای‌تر شده است و سعی می‌کند با تمام شاخص‌ها و معیارهای بیرونی خود را معرفی کند و مؤثر نشان دهد و به نوعی توجیه کند. از آن سو، با این‌که به امر تربیت توجهی بیشتر شده است، اما نه در قالب متناسب وجهه و ساخت مورد نیاز بلکه عموماً به صورت تک نسخه‌ای با شاخص‌های نقطه‌ای عنایت می گردد و از آبشخور اصلی امر تربیت، که همان تولی‌گری و تولیت است، دور یا خالی شده‌ایم. پس لازم است توجه شود که مدیریت در هیچ زمانه‌ای جایگزین تولیت نبوده و هر کدام کارکرد خود را دارند، ضمن اینکه در توجه بیشتر به مدیریت و غفلت از تولیت، شاید به مقصدی که می‌خواهند برسیم ولی به مقصدی که می‌‎خواستیم، نرسیم.

وقتی پیرامون تحریم اخبار و یا گزارشاتی می شنویم به ذهنمان مصادیقی تبادر می شود، به طور مثال تحریم‌های اقتصادی با انواع و اقسام آن، مالی _ بانکی، بیمه،حمل و نقل و فروش نفت و ... یا تحریم تسلیحاتی و نظامی یا تحریم‌های فناوری یا تحریم‌های فرهنگی و تحریم‌های سیاسی و یا تحریم‌های رسانه‌ای. این یادداشت براین موضوع تمرکز دارد که باید ذهن ما مقداری کلان تر و با عمق بیشتری به موضوع تحریم توجه کند و صرفاً تحریم های اقتصادی و یا موارد فوق الذکر را مورد توجه قرار ندهیم، چرا که این بحث خود بخشی از پازل دشمن است که می خواهد ذهن ما را فقط درگیر این نوع از تحریم های ظاهری کند و به پشت پرده تحریم‌ها فکر نکنیم و در واقع در زمین بازی که آنها طراحی نموده اند بازی کنیم و به دنبال راهکارهای دور زدن تحریم ها باشیم.

این شب‌ها سریالی از شبکه یک سیما پخش می‌شود به نام «خانه امن» که در ژانر امنیتی – پلیسی است؛ پرداخت امنیتی آن با موارد مشابه قبلی متفاوت است و این مخاطب را با ابعاد جدیدی از مشاغل امنیتی آشنا و درگیر می‌کند. نیروی امنیتی به نام «کمال» نمی‌تواند آن‌گونه که بایدوشاید برای خانواده خود وقت بگذارد.

انتخابات پرچالش ریاست جمهوری آمریکا در سوم نوامبر برگزار شد ولی علیرغم اعلام پیروزی بایدن در آرای الکترال همچنان سایه ابهام بر سرنوشت انتخابات و پیامدهای اجتماعی آن باقی مانده است. این ابهام ناشی از آن است که ترامپ به دلیل پیروزی شکننده بایدن حاضر به پذیش شکست نبوده و در پی استمرار رقابت و جدال در سطح حقوقی و خیابانی است. سوال اصلی آن است که آیا تلاش­های ترامپ تأثیری در تغییر نتایج خواهد داشت؟

در سی‌سالگی قانون کار جمهوری اسلامی ایران، روایت تاریخی تکوین این قانون و تحولات سه دهه گذشته آن، در عرصه‌های مختلف اجتماعی ما آموزنده است.

دفاع از حقوق زنان و جوانان با سیاست تبعیض مثبت، جلوی رشد طبیعی زنان و جوانان را خواهد گرفت و حتی نتایج عکس در بین افراد جامعه خواهد داشت؛ همانند شاکی این پرونده که احساس تبعیض نموده است.

بعد از شیوع ویروس کرونا، توصیه «در خانه بمانیم» تکیه‌کلام رسانه‌ها شد و فصل نویی از زندگی را با مختصات خودش رقم زد. برای من که چندسالی است در حوزه خانواده می‌خوانم و می‌نویسم، توصیه "در خانه بمانیم" در ذهنم طور دیگری پیچ‌وتاب خورد؛چون به‌واسطه تعامل با خانواده‌های مختلف می‌دانستم ممکن است در خانه ماندن طولانی‌مدت تبعات متفاوتی به‌همراه داشته باشد. به‌همین دلیل دوست داشتم به‌دنبال جواب این سوال باشم که این خانه کجاست و چه ویژگی‌هایی دارد؟ خانه‌هایی که قرار است مدتی در آن بمانیم و بیرون نیاییم تا به‌حال چطور ساخته‌شده و چگونه می‌توان مدتی طولانی همراه با همه اعضای خانواده در آن ماند؟ در این نوشته، سعی کردم مختصات اینگونه "خانه‌ها" را ترسیم کنم.

از وقتی دانشگاه‌ها، مسئولیت‌پذیرتر شدند، آموزش‌وپرورش هم فرصت تنفس یافت و اکنون «ما» بهتر انتخاب می‌کنیم که آینده خود را از کدام مسیر بسازیم.