مرکز مِتا بر یک روش پژوهشی متمرکز نیست بلکه پژوهش‌های گسترده‌ای در حوزه تحلیل سرمایه اجتماعی ایران، مطالعه پانل دستورکارهای شبکه‌های اجتماعی، مطالعه خرده فرهنگ‌های دیجیتال انجام داده است و اقدامات گسترده‌تری در این حوزه در دستور کار خود دارد.

انتخابات و مشارکت در سال پیش‌رو از مهم‌ترین دغدغه‌های دلسوزان به انقلاب است. حتما می‌‌توان برای انتخاب‌ها گزینه بهتری درنظر گرفت، اما به‌نظر می‌‌رسد در جمهوری اسلامی ما باید همیشه بنده مشارکت مردم باشیم.

ردای ریاست جمهوری، بیش از آنکه به تن برساخته­‌های رسانه­‌ها اندازه باشد، قواره تن آن‌هایی است که خاموش و بدون هیاهوی رسانه­‌ای، به دنبال خدمت به مردم و به حرکت درآوردن چرخ­‌های کشورند. در یک کلام، کاندیدای درست را پیش و بیش از آنکه رسانه‌­ها بخواهند به افکار عمومی نشان دهند، باید افکار عمومی به رسانه­‌ها نشان دهند!

در برابر نگاه امیدواری ناامیدکننده باید به امیدواری‌ای اشاره کرد که نه نگاه خوش‌بینانه به ‌دور از واقع‌بینی است و نه واقع‌بینی به دور از آرمانگرایی. این نگاه که متبلور منظر و نظام فکری حضرت امام‌خامنه‌ای مدظله‌العالی است، به‌خصوص در بیانیه گام دوم به‌وضوح تمایزهای جدی خود را با نگاه مایوسانه و به ‌دور از واقع‌بینی مشخص کرده است.

یکی از حلقه‌های مفقوده که از قضا بسیار مهم و تعیین‌کننده در فضای صنعتی رسانه است، «مخاطب‌پژوهی» است. در فضای صنعتی تولید رسانه‌ای هالیوود فرآیند تولید معمولا نه از «ایده» هنرمند و نه از «سفارش تولیدکننده» بلکه از «نیاز مخاطب» آغاز می‌شود.

ریشه‌ اصلی شکل گرفتن این مهاجرت‌های گاه و بیگاه، نوعی دوگانگی است که به جزئی از فرهنگ این صداوسیما بدل شده است. متاسفانه عادت کرده‌ایم این دورویی را فقط زمانی ببینیم که بازیگری که با زور بخشنامه چادر سرش کرده بودیم، کشف حجاب کند.

«لایو کم‌هزینه اینستاگرامی حامد کاشانی و حسین دهباشی، به‌عمده ویژه‌برنامه‌های گفت‌وگویی هفته وحدت در صداوسیما می‌ارزید.» این گفته را در ابتدای بحث بسان استخوانی در گلو مطرح کردم تا دینم را به رسانه ادا کرده باشم.

سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی روزی بنا بود «قلب» دیپلماسی فرهنگی ایران باشد و «زبان» گویای یک انقلاب جهانی؛ اما نگاهی به دیپلماسی دیجیتال این سازمان نشان می‌دهد نه قلبی مانده، نه زبانی و نه حتی گوش شنوایی. به بهانه پیام توییتری رهبر انقلاب به جوانان فرانسوی مروری داشتیم بر توان پیام‌رسانی و عملکرد این سازمان و رایزنی‌های فرهنگی ایران در شبکه‌های اجتماعی و مقایسه آن با عملکرد رقبا، که باید آن را مرثیه‌ای بر عملکرد متولیان دیپلماسی فرهنگی ایران خواند...

پس‌ازآنکه تلاش‌ها برای شکست انقلاب نوپای ایران به ثمر ننشست و پیام‌های جهانی آن روزبه‌روز گسترش می‌یافت، نوبت به گزینه نظامی رسید، با حمایت مستقیم و غیرمستقیم ده‌ها کشور جهان؛ از آن طرف هم ایران تنها نبود، هزاران رزمنده و شهید غیرایرانی گواه آن است. لذا ایرانی-عراقی خواندن جنگ هشت‌ساله را باید کم‌لطفی دانست...