اگر مسأله اول اقتصاد کشور، تولید، نقدینگی و بانک باشد، بی‌شک مسأله اول اجتماعی ما، امید به آینده، انگیزه برای تحول و بهبودی، اعتماد به نفس ملی، و افتخار به راه طی شده است. سخن رهبری در طلیعه سال نو، کلیدی مدبرانه و راهگشا برای جهاد امید است: جوان‌گراییِ حاکمیت، و روی دیگر سکه که تقویت و شکوفایی تعهد ملی جوانان است. اما تحقق این مهم، مستلزم رعایت ملاحظاتی است...

می‌خوام یه «شاه بیت» بگم و واقعا وایستادم روی این حرفم که: «حزب‌اللهی انقلابی انقطاعی کار انجام میده و لاغیر».

یکی از کارگزاران دولت روحانی، که در دولت‌های هاشمی و خاتمی هم صاحبِ منصب عالی بوده، در اواخر دولت احمدی‌نژاد، در جلسه‌ای مطرح نمود که: «در هیچ یک از دولت‌های جمهوری اسلامی، نظریه اقتصادیِ مرجع، مشخص نبوده و حرکات زیک زاکی، نای و نفس را از اقتصاد پر ظرفیت این مرز و بوم گرفته است». حالا همین مسئول در دولت روحانی سه مسئولیت عوض نموده و فقط چند سال به سال‌های مدیریتش کنتور اضافه کرده ولی دریغ از به‌ کارگیری تجربه‌های سابق...

خواندن قرآن در دل شب، یکی از موضوعات بسیار مهمی است که در قرآن و نهج‌البلاغه به آن توصیه شده است. از جمله صفات متقین، داشتن شب قرآنی است. شب قرآنی داشتن، یک سبک زندگی را برای انسان ایجاد می‌کند و زندگی را متفاوت می‌سازد.

گاهی برابر حمله نباید دفاع کرد باید حمله کرد. باید زمین بازی را عوض کرد.

«نقطه اثر» من کجاست؟ این دغدغه جدی و اساسی زندگی ماست؟ هرکس به تناسب قابلیت‌ها و توانمندی‌ها، و البته به میزان فهمی که از آنها دارد برای خود «نقطه اثر» تعریف می‌کند.

بعضی اتفاقات تکراری است؛ از مدیریت بحران‌ها گرفته تا درس‌هایی از مدیریت بحران. فرصت‌ها کوتاه است و زمان برای پیش رفتن محدود. باید از همه فرصت‌ها استفاده کرد نه اینکه آزموده‌ها را دوباره آزمود. این روزها حرف‌هایی از جنس مدیریت بحران در آیینه روایات مختلف از وضعیت استان‌های سیل‌زده شنیده می‌شود که اگر از کارکردهای سیاسی آن بگذریم، عموما حرف‌هایی تکراری البته از جنس سیل است. گفتیم شاید مروری بر وضعیت کرمانشاه در ایام زلزله، به این درس‌ها کمکی نماید.

گفتیم بروید وسط بازار، تریبون بگذارید و بگویید که هرکس، یک جوک بلد است بگوید. بهترین برنامه‌ها که می‌آمد از شهرهای آذری‌زبان و شهرهای لُر زبان بود. با زبان لُری جوک می‌گفتند، با لهجه‌ی ترکی، جوک می‌گفتند، ولی هیچ کس احتمال نمی‌داد که از آن، استفاده سوء قومیتی بشود. این خیلی مهم بود...

سوداگران غربی که به جیب زدن قسمت اعظم درآمد نفت به‌طور مستقیم، چشم طمع‌شان را سیر نمی‌کرد برای جذب بخش ناچیز درآمد مردم برنامه چیدند و در گسترش و توسعه مصرفی کردن جامعه ایرانی، به رقابت با یکدیگر برخاستند. کار از ورود کالاهای رفاهی ساخته‌شده در خارج شروع شد و به‌تدریج به دایر کردن کارخانه‌ها و کارگاه‌های مونتاژ رسید...