آیت‌الله سیدعلی حسینی‌اشکوری تربیت‌یافته مدرسه نجف و قم و از شاگردان بزرگان عرصه فقاهت همچون امام‌خمینی(ره)، مقام معظم رهبری و آیات عظام شهید سیدمحمدباقر صدر، سیدعبدالاعلی سبزواری، گلپایگانی، منتظری، میرزا جواد تبریزی و وحید خراسانی به شمار می‌روند. ایشان هم‌اکنون استاد برجسته خارج فقه و اصول حوزه علمیه قم و نماینده مردم گیلان در مجلس خبرگان رهبری است. استاد حسینی‌اشکوری در پی اظهارات اخیر درباره نسبت «دین» با «علوم اجتماعی» و نفی «اقتصاد اسلامی»، در گفت‌وگو با هسته فقه نظام‌های اجتماعی مرکز رشد دانشگاه امام صادق(ع) به بررسی ابعاد مختلف این ادعا پرداختند.

الگوی ایرانی - اسلامی پیشرفت، امروزه در عرصه خط‌مشی‌گذاری و برنامه‌ریزی کشور مفهوم شناخته‌شده و معتبری است. تجربه کشورهای موفق و پیشرفته نشان می‌دهد گذر از بحران‌ها و دستیابی به جایگاه عالی در دنیا از مسیری جز برنامه‌ریزی همه‌‌‌‌جانبه و توام با آینده‌نگری نخواهد گذشت. یک کشور در این مسیر چه با جراحی اقتصادی همراه باشد و چه تحولات سیاسی و اجتماعی، چه تاریخی چندهزار ساله داشته باشد و چه چندصد ساله، چه کشوری دین‌مدار باشد و چه بی‌‌‌دین، دستیابی آن کشور به توسعه و پیشرفت، نیازمند یک الگو، نقشه یا برنامه‌ای است که چارچوب حرکت را مشخص کند. در این نوشتار، برآنیم الگوی ایرانی - اسلامی پیشرفت را از منظر اجرا بررسی کنیم. به‌عبارت دیگر با تجربه‌‌‌‌ای که از اجرای سایر سندها و الگوها در کشور خود داریم، به ارائه و پیش‌بینی چالش‌هایی خواهیم پرداخت که ممکن است پس از اجرای الگو با آن مواجه باشیم.

قرارداد 25 ساله ایران و چین فرصتی جدید برای ورود سرمایه و تکنولوژی خارجی دردوران تحریم است، که خوشبختانه افق های روشنی را برای سرمایه گذاری درمناطق محروم و کمتر توسعه یافته کشور فراهم کرده است. توسعه زیرساختی مناطق غربی چین و جنوب شرق ایران از ملزومات اصلی اجرای این قرارداد است.

جایگاه طراحی‌شده از طرف مسؤولان نظام برای سند الگوی اسلامی - ایرانی پیشرفت متفاوت از دیگر اسناد توسعه‌ای و حکمرانانه کشور بوده است. این جایگاه متفاوت، بالطبع نیازمند ساختار و چارچوب متفاوتی نیز هست که باید متناسب با اقتضائات و مأموریت جدید باشد. به نوعی انتظار از سند الگو آن بوده که بتواند با نگاهی به تجربه 70 سال برنامه‌ریزی توسعه در کشور و با تجمیع تجربه 40 ساله در زمینه الگو‌های توسعه بومی و متناسب با اقتضائات اسلامی - ایرانی، طرحی نو برای برون‌رفت از مشکلات کنونی و جلوگیری از تکرار اشتباهات گذشته در برنامه‌ریزی پیشرفت بیابد تا حرکت کشور به سمت چشم‌انداز مطلوب تسهیل شود. این مأموریت بزرگ باید در سند الگوی پیشرفت خود را نمایان می‌کرد. 

امسال شاید در همین خلوت جان‌سوز فراق ناگاه نور حسین(ع) نه از کربلا که از قلبت طلوع کند، شاید این فراق مقدمه‌ای شود تا دریابیم حرم او در قلب محبانش است.

پس‌ازآنکه تلاش‌ها برای شکست انقلاب نوپای ایران به ثمر ننشست و پیام‌های جهانی آن روزبه‌روز گسترش می‌یافت، نوبت به گزینه نظامی رسید، با حمایت مستقیم و غیرمستقیم ده‌ها کشور جهان؛ از آن طرف هم ایران تنها نبود، هزاران رزمنده و شهید غیرایرانی گواه آن است. لذا ایرانی-عراقی خواندن جنگ هشت‌ساله را باید کم‌لطفی دانست...

متاسفانه علی‌رغم تذکر مقام معظم رهبری بر استفاده صحیح از پیمان پولی و تاکید بر انعقاد و(مهم‌تر از آن) اجرای پیمان‌های پولی با کشورهای مستعد در سیاست‌های کلی برنامه ششم توسعه، این ابزار در ایران هیچ‌گاه جایگاه عملیاتی خود را پیدا نکرده است.

بسیاری از دانشگاه‌های برآمده از انقلاب، ذیل ترتیبات و تنظیمات مراکز بالادستی در حوزه آموزش عالی و نبود نیروی فکری در درون خودشان و تغییر شرایط و اقتضائات زمانی،خیلی زود از ظرفیتهای تمایز بخش خود فاصله گرفته و تبدیل به یک دانشگاه کمی تا قسمتی معمولی شدند.برخی از این مراکز حتی از حداقل‌های تعریف شده در ماموریت خود نیز،نازل‌تر شده و بیشتر از مساعدت جریان انقلاب و تربیت انسان‌های متعهد متخصص به حد مزاحمت و معارضت با اهداف اولیه خود رسیدند. حال مسئله اینجاست: دانشگاه هویت‌بخش چه ارکان ومشخصه‌هایی دارد؟ به عبارت دیگر، اگر دانشگاهی بخواهد در شخصیت اخلاقی و علمی و حضور اجتماعی دانش آموخته خود مؤثر باشد، باید حایز چه ویژگی‌ها و شرایطی باشد؟

داشبوردهای شهری قابلیت تجمیع بسیاری ازسیستم های اطلاعاتی را دربستری واحد فراهم مینماید وعبورازبرخوردهای بخشی ارگان‌ها ازدیگرتوفیقات این سیستم های یکپارچه است. دردسترس بودن سریع و آسان اطلاعات امکان تصمیم گیری‌های نزدیک به واقع برای مسیولین وشفافیت ودسترسی آزاد برای مردم را مهیا میکند.