سعید نجبا در نشست رونمایی از کتاب «جان ایران»: یکی از مشکلات پژوهشگران حوزه سلامت، مسئله‌ی داده است. بحث جریان داده در نظام سلامت ما، در حال حاضر چندان حال و روز خوبی ندارد؛ از تولید داده‌ها گرفته تا نگه‌داری، طبقه‌بندی و در نهایت انتشار آن، نیازمند توجه ویژه‌ی تولیت نظام سلامت است؛ چرا که ما برای تصمیم‌گیری درست نیازمند شواهد هستیم تا بر اساس اطلاعات می‌توانیم اقدامات نظام سلامت را ارزیابی کنیم.

نگاهی به 9 ماه نخست دولت نشان می‌دهد، علی‌رغم تلاش‌ها و اقدامات متعدد و بعضا پرهزینه و گل‌درشت، مدیریت تصویر در این دولت، توفیق چندانی نداشته است. زمان زیادی نیز برای حل این چالش مهم در اختیار دولت نیست؛ چه اینکه با عبور دولت از یک‌سالگی، به‌ سختی بتوان تصویر شکل‌گرفته را تغییری اساسی داد.

حدود 5 میلیون و 500 هزار تومن، برای خرید و تزریق پر استفاده‌ترین داروی این روزهای کشور، زیاد است! وقتی اسم پاندمی میاد، باید هزینه‌های تحمیلی، حداقل باشد...

در حالی که نظام سلامت با هزینه‌های بالا و بیماری‌های واگیر و غیرواگیر دست و پنجه نرم می‌کند، اگر مکتب طب سنتی بتواند اندکی از بار این جریان را که در نهایت به مردم اصابت می‌کند را حل یا کم کند، چرا نباید اراده وزارت بهداشت و کشور به سمت گسترش علمی و صحیح آن باشد؟ از طرفی با توجه به شرایط کشور از حیث غنای آثار کهن علمی و همچنین شرایط جغرافیایی و از طرف دیگر حجم قابل توجه و رو به رشد گردش مالی طب سنتی و صنعت گیاهان دارویی، می‌توان از این ظرفیت به عنوان محور توسعه اقتصادی استفاده کرد.

از رقبای اصلی انتخابات 88 گرفته تا ربع‌پهلوی و منافقین و از رژیم‌صهیونیستی و آمریکا گرفته تا آل‌سعود و ملیجک‌های لندن‌نشینش، هریک به سهم خود کاهش میزان مشارکت را محصول کمپین و دعوت خود می‌دانند. با این همه، نگاهی به واقعیت موجود در جامعه ایران و نتایج انتخابات، دلایل دیگری را برای این کاهش مشارکت برجسته می‌سازد.

سال 99، برهه سختی و ابتلا برای خانواده‌ها بود و البته گوهر خانواده ایرانی و کارکردهای پنهانش بار دیگر آشکار گردید؛ در کنار برخی اقدامات فرعیِ متولیان اصلی حوزه خانواده همچون معاونت زنان ریاست جمهوری و عدم توجه شایسته آن‌ها به مقوله کاهش سن ازدواج، افزایش جمعیت، و تحکیم خانواده، کشور شاهد گامی رو به جلو در سیاست‌گذاری خانواده با تدوین طرح جوانی جمعیت و تعالی خانواده توسط نمایندگان مجلس یازدهم و برخی فعالان خودجوش و مردمی حوزه جمعیت بود.

برخی از شواهد نشان می‌دهد، سیاستمدار سلامت و برخی از بازیگران کلیدی، درکی از زمان و مکان ندارند. انگار آن‌ها هم پی سهم و جاهی آمده‌اند. انگار مامور شده‌اند که از این آب گل‌آلود بهره خود را ببرند. برخی سهم‌خواهی‌ها و بکش‌بکش‌ها دوباره چشم‌مان را می‌آزارد. مطالبات صنفی و گروهی به بهانه بروز کرونا، همان خطایی است که نه تنها نظام سلامت را به پیش نخواهد برد، بلکه دره‌هایی ایجاد می‌کند که جبرانش بسیار سنگین خواهد بود. کرونا را فرصتی بدانیم برای اصلاح، امتحانی بدانیم برای تغییر به نفع مردم، نه فرصتی برای انتفاع و منافع صنفی. اگر فرصت‌هایی که با کرونا نصیب نظام سلامت شده است، قدر دانسته نشود و زود به خود نجنبیم، نظام سلامت در چاه‌هایی به مراتب بزرگ‌تر از طرح تحول نظام سلامت خواهد افتاد. دیر بجنبیم طرح تحول‌ها در پیش است! اما اگر قدر این لحظات و ساعات را بدانیم و روزنه‌هایی که برای نظام سلامت گشوده شده است را اولا خوب بشناسیم و در ثانی تقویت کنیم، به نظر می‌رسد آینده به مراتب روشن‌تر از امروز در پیش روی نظام سلامت خواهد بود.

مهم‌ترین اتفاق سال گذشته در عرصه تربیت رسمی مسئله همه‌گیری ویروس کرونا بود که باعث شد تمام فعالیت‌های مدارس به صورت غیر حضوری شود. فارغ از این که آیا آموزش مجازی خوب است یا خیر، در این یادداشت به تبعات این دوره آموزشی در سال گذشته خواهیم پرداخت؛ سالی که برای اهالی تحول‌خواه آموزش و پرورش پر از درس و عبرت است.

بررسی پرونده آموزش‌وپرورش در یک سال گذشته، فقط بررسی مسائل این‌یک سال نیست، بلکه جمع‌­بندی کارنامه قرنی ست که مدرسه جدید در ایران تثبیت و مستقر شد و اکنون در سطح بین­‌المللی به دهه اجرایی شدن 2030 و در سطح ملی به شروع قرنی تازه‌ رسیده‌ایم. تصمیم‌­گیری بین گونه تحول آموزشی که برای آینده ملت ایران و منطقه ضروری است، مهم‌ترین پرسش پیش­روی ماست.